تجهیزات پزشکی بیمار در منزل

تجهیزات پزشکی بیمار در منزل گروهی از کالاها هستند که به منظور نگه داری از بیماران در منزل مورد استفاده قرار می گیرند. انسان در طول زندگی ممکن است به بیماری های مختلفی دچار شود؛ برخی از این بیماری ها در کوتاه مدت درمان می شوند و بعضی از آن ها به زمان بیشتری نیاز دارند. بیمارانی که به بیماری های مزمن و طولانی مدت مبتلا می شوند در بسیاری از شرایط باید در منزل طول درمان خود را طی کنند. به همین جهت برای استراحت و مراقبت در منزل به تجهیزات مخصوصی نیاز دارند. این تجهیزات بر اساس نیاز بیمار ممکن است موارد متفاوتی را شامل شود که در ادامه به معرفی و توضیح موارد شاخص تجهیزات بستری در منزل می پردازیم.

 

کپسول اکسیژن

یکی از رایج ترین تجهیزات پزشکی که برای بیمار در منزل استفاده می شود کپسول اکسیژن است. افرادی که به بیماری های مختلف تنفسی دچار هستند احتمالا به اکسیژنی بیشتر از اکسیژن موجود در هوای محیط احتیاج دارند؛ در این شرایط عموما از کپسول اکسیژن استفاده می شود. این وسیله یک سیلندر فلزی و معمولا ساخته شده از جنس آهن یا آلومینیوم است که مخزنی برای اکسیژن محسوب می شود. علاوه بر آن، کپسول اکسیژن از قسمت های دیگری هم تشکیل شده است. فشارسنج کپسول، فشار اکسیژن درون مخزن را نشان می دهد، شیر تنظیم کننده خودکار می تواند فشار اکسیژن را پیش از رسیدن به فشارسنج کاهش دهد. پیچ کنترل کپسول میزان اکسیژنی که در دستگاه جریان دارد را تنظیم می کند. از آن جایی که اکسیژنی که وارد بدن بیمار می شود به میزانی رطوبت احتیاج دارد شیشه آب مقطر در کپسول تعبیه شده است تا این رطوبت را فراهم کند. در کنار کپسول اکسیژن باید ماسک تنفسی هم تهیه شود تا اکسیژن را به بیمار انتقال دهد. کپسول اکسیژن در اندازه های مختلف و معمولا در حجم های ۲٫۵، ۵ و ۱۰ لیتر ساخته می شود.

 

اکسیژن ساز

یکی دیگر از تجهیزات پزشکی بیمار در منزل مهمی که برای تامین اکسیژن مورد نیاز برخی بیماران استفاده می شود، دستگاه اکسیژن ساز است. در بعضی شرایط بیمار به صورت شبانه روزی و یا زمان طولانی در روز به اکسیژن نیاز دارد و در این شرایط اکسیژن ساز جایگزین مناسبی برای کپسول اکسیژن است. کپسول اکسیژن بعد از هر بار تخلیه نیاز به جا به جایی و پر شدن دارد که این موضوع در دستگاه اکسیژن ساز برطرف می شود.

 

دستگاه اکسیژن ساز به وسیله یک پمپ قوی، هوای اطراف را به درون خود کشیده و از فیلترهای دستگاه عبور می دهد تا آلودگی از هوا جدا شود. پس از آن اکسیژن هوا وارد محفظه زئولیت دستگاه شده و فشرده و تغلیظ می شود. اکسیژن خالص شده در مخزنی جمع می شود تا فشار آن تنظیم شده و به سمت خروجی دستگاه برود. لیوان مرطوب کننده به منظور تامین رطوبت مورد نیاز برای اکسیژن ورودی به بدن بیمار وجود دارد. اکسیژنی که از دستگاه خارج می شود مجدد از فیلتر خروجی و آنتی باکتریال عبور می کند تا باکتری ها از آن جدا شوند. یک شلنگ سیلیکونی دستگاه را به ماسک تنفسی متصل می کند و از این طریق اکسیژن به بدن بیمار می رسد.

 

دستگاه اکسیژن ساز به طور کلی در دو نوع ثابت و پرتابل ساخته می شود. اکسیژن ساز ثابت یا مبله ابعاد بزرگ تری دارد و حتی با وجود چرخ های قرار گرفته در پایین دستگاه، به راحتی جا به جا نمی شود. به همین دلیل به صورت ثابت در منازل یا محیط های درمانی قرار می گیرد. این دستگاه در حجم های مختلفی از جمله ۳، ۵ و ۱۰ لیتری ساخته می شود که دستگاه ۵ لیتری مدل رایج تری محسوب می گردد. از دستگاه ۱۰ لیتری معمولا برای بیمارانی که شرایط حادتری دارند، استفاده می شود. اکسیژن ساز پرتابل قابل استفاده در منزل و هم چنین بیرون از منزل است و بسته به امکانات دستگاه می تواند بین ۱ تا ۸ ساعت روشن بماند. این دستگاه با باتری کار می کند و بیمار می تواند اکسیژن مورد نیاز خود را در این دستگاه تنظیم کند.

 

 

ونتیلاتور

در بعضی بیماری ها مانند مشکلات حاد تنفسی، افزایش فشار جمجمه، عمل قلب باز، شکستن دنده ها و اختلال در حرکت قفسه سینه، عمل تنفس با سختی مواجه می شود و بیمار نیاز به دستگاه کمک تنفسی دارد. در این شرایط از دستگاه ونتیلاتور که یکی از مهم ترین تجهیزات پزشکی بیمار در منزل است استفاده می شود. با استفاده از ونتیلاتور، هوا به وسیله یک تیوب به داخل سیستم تنفسی بیمار هل داده می شود. کمک به تنفس به وسیله ونتیلاتور از سه طریق انجام می شود:

 

• اینتوباسیون یا اینتوبه کردن که در این روش، کارشناس متخصص به وسیله لارنگوسکوپ مجرای تنفسی بیمار را باز می کند و یک لوله درون ریه فرد گذاشته می شود.
• تراکستومی روشی است که بعد از ایجاد یک برش کوچک در گلوی بیمار، لوله ای درون نای وی قرار می گیرد. اگر بیمار بیشتر از یک هفته به کمک گرفتن از دستگاه ونتیلاتور نیاز داشته باشد، این روش به کار می رود.
• استفاده از ماسک صورت که روش غیر تهاجمی محسوب می شود. در شرایطی که بیمار هوشیاری کافی داشته باشد کمک به تنفس از طریق ماسکی که روی صورت و بینی او قرار می گیرد، انجام می شود.

 

دستگاه ونتیلاتور هوا را با اکسیژن بیشتر ترکیب کرده و به مجرای تنفسی بیمار می فرستد؛ سپس دی اکسید کربن را از بدن وی خارج می کند. فشار هوا، میزان اکسیژن مورد نیاز، سرعت و حجم تنفس، همگی مواردی هستند که بر اساس نیاز و شرایط بیمار روی تنظیمات دستگاه مشخص می شوند. ونتیلاتور پارامترهایی مثل FIO2(اکسیژن خون)، تعداد تنفس در دقیقه، حجم هوای ورودی به ریه در هر تنفس، بالاترین فشار ورودی به ریه، زمان دم و بازدم و … را نشان می دهد که به وسیله آن می توان شرایط بیمار را بررسی کرد. هم چنین این دستگاه به سیستم هشدار مجهز است که می تواند در شرایطی مثل اتصال نادرست دستگاه، خارج شدن بیمار از مدار تنفسی، قطع برق یا کم شدن باتری دستگاه و حجم کم دم و بازدم بیمار، کادر درمان و اطرافیان وی را مطلع کند. زمانی که ونتیلاتور در خانه استفاده می شود لازم است که هم بیمار و هم اطرفیان درباره نحوه استفاده از دستگاه و ویژگی های دستگاه آموزش ببینند.

 

 

ساکشن خانگی

به دستگاه ساکشن خانگی، آسپیراتور یا وکیوم پمپ هم گفته می شود. این دستگاه که از تجهیزات پزشکی بیمار در منزل محسوب می شود نوعی مکنده است و برای خارج کردن مایعات اضافی مثل خلط و خونابه و مایعات عفونی از بدن بیمار استفاده می شود. در بسیاری از بیماران تنفسی که در خانه تحت مراقبت هستند، ممکن است راه تنفسی به وسیله مایعاتی مثل بزاق، خون و مخاط بسته شود که برای جلوگیری از این وضعیت از دستگاه ساکشن خانگی استفاده می شود.

 

دستگاه ساکشن یک پمپ خلاء دارد که به وسیله آن فشار منفی ایجاد می کند. فشار منفی ایجاد شده امکان مکش مایعات را از بدن و سیستم تنفسی بیمار فراهم می کند. دستگاه یک لوله انعطاف پذیر به نام لوله خلاء یا کاتتر ساکشن دارد که مایعات را به سمت مخزن دستگاه هدایت می کند. هر دستگاه به یک یا دو مخزن جهت نگه داری مایعات مجهز است که باید پس از انجام عمل ساکشن تخلیه شوند. میزان فشار ایجاد شده و مکش دستگاه توسط مانومتر نشان داده شده و به وسیله پیچ های تنظیم مقدار مکش، کنترل می شود. لوله های هواکش یا آسپیراتور هم از ورود مایعات به پمپ و موتور دستگاه جلوگیری می کنند. دستگاه ساکشن خانگی می تواند پرتابل باشد و هم با برق و هم باتری کار کند و یا به صورت ثابت قرار بگیرد و به برق شهری متصل شود.

 

یکی از تقسیم بندی های عمده در انواع دستگاه ساکشن، بر اساس قدرت مکندگی دستگاه است که در سه گروه انجام می شود. دستگاه هایی با فشار کمتر از ۲۰ KPa دستگاه های خلاء پایین هستند که بیشتر در مصارف خانگی به کار می روند. دستگاه خلاء متوسط، فشاری بالاتر از ۲۰ KPa تولید می کند و دستگاه خلاء بالا فشاری بالاتر از ۶۰ KPa دارد. هم چنین حجم مخازن دستگاه های ساکشن مختلف با یکدیگر متفاوت است. حجم مخازن معمولا ۱٫۵،۲٫۵ و ۴ لیتر است و هر دستگاه می تواند به صورت یک شیشه یا دو شیشه ساخته شود. پیش از استفاده از دستگاه ساکشن خانگی باید دست های فردی که با دستگاه کار می کند و تمامی قسمت هایی از دستگاه که قابلیت شست و شو دارند، ضد عفونی شوند.

 

 

مانیتور علائم حیاتی

دستگاه مانیتور علائم حیاتی یکی از تجهیزات پزشکی بیمار در منزل است که در محیط های درمانی هم استفاده می شود. این دستگاه، علائم حیاتی بیمار را به صورت پیوسته اندازه گیری می کند و روی صفحه نمایش، نشان می دهد. با استفاده از مانیتور علائم حیاتی، پارامترها و ماژول هایی مثل امواج سیگنال قلب یا ECG، برون ده قلبی، فشار خون تهاجمی(IBP)، فشار خون غیر تهاجمی(NIBP)، ضربان قلب(BPM)، سطح اکسیژن خون(SpO2)، نرخ تنفس و میزان گازهای تنفسی محاسبه شده و نمایش داده می شود. در این دستگاه برای هر کدام از این پارامترها محدوده استانداردی تعریف می شود که در صورت خارج شدن هر یک از آن ها از این بازه، سیستم های هشدار صوتی و تصویری دستگاه فعال می شود و فرد و اطرفیان وی را متوجه می کند.

دستگاه مانیتور علائم حیاتی بر اساس ویژگی های مختلفی طبقه بندی می شود. این دستگاه را می توان بر اساس حساسیت دستگاه، نحوه اتصال آن و ماژول ها به گروه های مختلفی تقسیم کرد. تهیه این دستگاه برای بیمارانی که در خانه تحت نظر هستند باید بر اساس نظر پزشک انجام شود تا دارای پارامترهای مورد نیاز باشد. علاوه بر آن در زمان تهیه مانیتور علائم حیاتی باید به دقت اندازه گیری، کیفیت و اندازه صفحه نمایش، نوع و تعداد باتری ها، تعداد ورودی ها و سیستم هشدار دستگاه توجه کرد.

 

تخت بستری

یکی از مهم ترین تجهیزات پزشکی بیمار در منزل تخت بستری است؛ به ویژه در شرایطی که بیمار مدت زمانی بیشتر از چند روز به مراقبت احتیاج دارد باید از تختی استفاده کند که علاوه بر تامین راحتی وی، برای انجام اقدامات درمانی هم مناسب باشد. تخت های بستری معمولا چند شکن دارند که می توان به کمک آن ها شیب و زاویه مناسبی برای قرار گرفتن بیمار و هم چنین غذا و دارورسانی به او فراهم کرد. این تخت ها به صورت برقی و مکانیکی ساخته می شوند. در تخت های مکانیکی تغییر شیب، حالت و یا ارتفاع تخت به وسیله اهرم های دستی انجام می گیرد، در حالی که تخت های برقی  به یک یا چند موتور مجهز هستند و تغییرات لازم به وسیله یک ریموت کنترل می شود.

 از آن جایی که بیماران با شرایط مختلف روی این تخت قرار می گیرند، باید ایمنی آن ها تضمین شود؛ به همین جهت در اطراف تخت بستری، میله های فلزی به عنوان محافظ تعبیه می شود تا هم ایمنی بیمار را تامین کند و هم در زمان بلند شدن و جا به جایی به بیمار کمک کند. تخت بستری چهار چرخ دارد که معمولا دو چرخ از آن ها به ترمز مجهز است تا بتوان بیمار را با امنیت و کنترل بیشتر جا به جا کرد. تخت بستری هم چنین باید قابلیت نصب ابزاری مانند پایه سرم و هم چنین قرار دادن لگن برای بیمار را هم داشته باشد.

در ساخت تخت بستری بر اساس نوع تخت، می توان از مواد مختلفی بهره برد. برای مثال از آهن برای ساخت تخت های توری استفاده می شود در حالی که تخت های دیگر می توانند از جنس پلیمر ABS یا ترکیبی از فلز و ABS باشند. تخت های فلزی هزینه کمتری دارند و برای بیمارانی که برای مدت کوتاهی بستری می شوند، مناسب هستند.

 

خرید تجهیزات پزشکی بیمار در منزل در بازار تجهیزات پزشکی ایران:

مدل ها و برندهای گوناگونی از تجهیزات پزشکی بیمار در منزل در بازار تجهیزات پزشکی ایران وجود دارد. در زمان انتخاب این دستگاه ها اولین قدم مشورت با پزشک است تا بر اساس شرایط بیمار بهترین انتخاب انجام شود. پس از آن باید به کیفیت دستگاه ها و سلامت قطعات دستگاه و هم چنین گارانتی تجهیزات توجه کرد. شرکت تجهیز سلامت نیکان شما را در انتخاب و تهیه انواع تجهیزات بستری در منزل، مشاوره و یاری می دهد.